(De lokale filmzaal vlak voor de sloop (Met dank aan de Stichtse Courant.) Zoals eerder gesteld, heb ik niets tegen veranderingen. Althans, vermits deze maar een waarde vertegenwoordigt die vooraf wordt gegaan door het predikaat "toegevoegde". M.a.w. het moet geen verlies, maar een verrijking voor de gemeenschap zijn, zoals bijvoorbeeld de sloop van onze filmzaal De Nutsbio. Kan je lang, kan je kort over zijn, maar in mijn optiek kunnen we hier ontegenzeglijk spreken over een meer dan te rechtvaardigen sloop, alwaar de gemeenschap toch werkelijk geen traan om heeft hoeven te laten. Integendeel. Betreffende bioscoop - gelegen aan de Bosstraat - had, althans als die er überhaupt is geweest, zijn beste tijd gehad en diende plaats te maken voor het huidige parkeerterreintje naast de brandweerkazerne. Per slot van rekening, die anderhalve man en een afgekeurde paardenkop die wekelijks het stof van het muf riekende meubilair kwamen blazen, versterkte toch alles behalve het bestaansrecht van deze lokale filmzaal. Zelfs met Turks Fruit en de onmiskenbare tranentrekker Love Story wist men de Driebergse populatie er niet toe te bewegen om in ieder geval de zaal voor meer als dertig procent gevuld te krijgen. Op zich natuurlijk ook niet al te verwonderlijk, want naast het feit dat beide kassuccessen reeds maanden daarvoor in het nabij gelegen Zeist op het witte doek waren geprojecteerd, presenteerde De Nutsbio doorgaans low budget movies die de houdbaarheidsdatum allang overschreden hadden. Kan mij ook niet anders heugen dan dat er - sprekend over de periode vanaf tweeënzeventig - hoofdzakelijk Chinese vechtfilms werden vertoond, waarin de hoofdrolspelers op haast niet te volgen wijze buitenaardse kunsten vertoonden, die daags daarna door het merendeel der aanwezigen op straat in praktijk werden gebracht. Werd je voorheen recht-toe-recht-aan op je bek geslagen en behoorde een directe rechtse tot een absoluut wapenfeit, na het zien van 90 minuten Chinees eten zonder stokjes werd er eerst een scala aan warrige armbewegingen ten toon gespreid, waarna - onder begeleiding van strijdvaardige oertonen - een side-kick (vakjargon!!) werd gelanceerd, die zijn doel veelal vierkant miste. Maar dat terzijde. Met name de technieken van de reeds bij leven legendarisch verklaarde Bruce Lee - een ware autoriteit op het gebied van de oosterse vechtkunsten - vonden gretig aftrek bij een generatie die - na het verdwijnen van Therry de Slingeraar - bloeddorstig opzoek waren naar een nieuwe held. Binnen afzienbare tijd was Bruce dan ook de ongekroonde held van witte doek, wiens populariteit zeker wel kon wedijveren met die van de eeuwige rebel James Dean. Wilde die Dean echter passeren, zo niet flink het nakijken geven, dan zou die toch op z'n minst onder mysterieuze omstandigheden de pijp uit moeten gaan, om zodoende opgenomen te kunnen worden in het illustere gezelschap van; J.F.K., het monster van Loch Ness, good old Jozef Mengler, de Bermuda driehoek and last but not least King Elvis, van wie met stelligheid wordt beweerd dat'tie als Gunter Köning in het Duitse Wünnenberg begraven ligt. Maar wederom, dat terzijde. Bruce stelde zijn fans geenszins teleur en toonde in juli 1973 dat'tie wis en waarachtig wel om een boodschap gestuurd kon worden. De Aziatische mannetjesputter van weleer werd onder uitermate verdachte omstandigheden uit het aardse weggetrokken en zag daarmee zijn ster tot astronomische hoogte stijgen. Als vanzelfsprekend pikte een ieder daar dankbaar zijn, dan wel haar graantje van mee. Boeken, posters, video's, nog nimmer eerder vertoonde speelfilms, dan wel vaantjes, sjaaltjes, speldjes, je kon het zo gek niet bedenken of aan Bruce zijn dood werd grof geld verdiend. Iedereen werd er beter van, behalve de Nutsbio. Waar inmiddels ook die afgekeurde paardenkop de pijp aan Maarten had gegeven en die anderhalve man gereduceerd was tot één persoon, die - waar gebeurd - ziels alleen naar het witte doek zat te staren en totaal onverwachts de projector op hold liet zetten omdat'tie hoog nodig naar toilet moest. Nee, het grootste kassucces was toch onomstotelijk in het jaar 1976, toen het witte doek definitief op, in, dan wel over de Nutsbio viel.