Hij was streng, edoch rechtvaardig.
Had een grote voorliefde in het geven van zangles, was bij vlagen driftig, edoch bovenal uniek op het gebied van ordehandhaving, welk hij middels het werpen van een tennisbal trachtte te bewerkstelligen.
Meester van Laar, aan wiens rechtarm schier bovenaardse krachten werd toegedicht, heeft mij in de periode 1969 - 1971 menig keer een balletje toegeworpen, die ik vervolgens met evenveel spontaniteit, maar daarentegen met beduidend richtingsgevoel, keihard retourneerden.
Spreekt natuurlijk voor zich dat dit nog straffere maatregelen tot gevolg had.
Niet dat dit enig effect te weeg bracht, integendeel, maar om een of andere onverklarebare reden ben ik hem gaan respecteren en in zekere zin zelfs gaan waarderen.
Desalniettemin bleef ik stug doorgaan met het bloed onder zijn nagels vandaan te halen, maar voelde ik mij ongekend schuldig toen hij plotselijng niet meer voor de klas verscheen.
Wat daar nu precies de reden van zijn verdwijning is geweest weet ik niet, maar ik verkeerde in de directe veronderstelling dat mijn gedrag de mogelijke hoofdoorzaak was.
Te veel eer misschien, wie zal het zeggen, maar dan toch.......
Per slot van rekening heb ik - aldus de diverse getuigenverklaringen - never nooit de welwillendheid getoond om ook maar enigzins tegemoet te komen aan meester van Laar's diepste verlangen.
Hij had er een godsvermogen voor over, zo niet een koninkrijk, maar met de beste wil van de wereld, ik kon er niet aan voldoen.
En geloof het of niet, maar ik heb het weleens geprobeerd.
Meerdere malen zelfs.
Tien seconden ging nog net, maar vijf minuten m'n muil houden was werkelijk een onuitvoerbare opgave.
Dat kon ik gewoonweg niet.
Of ik het wilde of niet, maar die scheur moest open.
Vandaar ook van Laar's opmerking in het rapportboekje '70-'71;

"......Robbie's gedrag laat zeer te wensen over.
Op elke opmerking of mededeling heeft/geeft hij luidop commentaar........."
Achteraf gezien een overduidelijke schreeuw om hulp richting mijn ouders, edoch ook diens bemoeienissen bleken uiteindelijk niet afdoende te zijn om mans gemoedstoestand uit het rode vlak te krijgen.
Tering, wat moet die man een intens verlangen naar de zomervakantie hebben gehad. En hoe groot moet zijn angst zijn geweest dat ik nog een derde jaar in zijn klas zou zitten.
En die angst was niet ongegrond, integendeel, want op het gebied der onvoldoende's was ik een wettelijk erkend rentenier.
Desalniettemin heeft hij mij toch - met in het opmerkingenveld; wegens leeftijd - naar klas zes laten overgaan.
Hoe het hem daarna is vergaan weet ik niet.
Heb hem nog één keer gezien, een jaar of vijftien geleden bij Albert Heijn.
Sindsdien onbreekt ieder spoor.
Misschien zit hij thans achter een geranium en denkt met gepaste weemoed terug aan die roerige schooljaren en werpt zo nu en dan een tennisbal richting de miauwende kat.
Misschien heeft hij altzheimer en lult aan één stuk door over zijn eigen jeugdjaren en is het de kat die met enige regelmaat een tennisbal door de kamer slingert.
Of misschien is hij dood en denkt nergens meer aan.
Wie zal het zeggen.
Ik in ieder geval niet.
Heb al genoeg gezegd.
Behalve sorrij........