Een goede buur blijkt in de praktijk nog altijd vele malen beter te zijn dan een verre vriend. Alhoewel, zo ver hoeft die vriend nou ook weer niet te zijn. Je hebt van die vrienden waarbij je je na verloop van tijd toch met enige regelmaat begint af te vragen hoe zo ooit aan dat predikaat gekomen zijn. "Dus bij jou ook?" zal thans een bijdehandje, in een zeldzame vlaag van heldere verstandsverbijstering, terecht opmerken. Tuurlijk, ben per slot van rekening ook maar een mens, maar onderneem bij het doorgeslaggevende besef wel meteen aktie, door simpelweg dat spontaan gegeven predikaat weer evenzo spontaan te ontnemen. Vriend wordt dan een kennis, met daarbinnen een variabele neerwaartse gradatie van "een goede" tot "een vage", wat - indien noodzakelijk - nog verder teruggezet kan worden naar een "ik heb hem weleens ontmoet." Blijft natuurlijk de vraag hoe je er ooit toegekomen bent om iemand van dat predikaat te voorzien. Misschien wel om ergens bij te mogen horen of....euh....omdat.....euh..... Nou ja, eigenlijk ook niet zo belangrijk, aan het waarom kunnen vele redenen ten grondslag liggen. Er zal ongetwijfeld ooit een moment zijn geweest waarop het geven van dergelijk predikaat meer dan gerechtvaardig was, alhoewel gebleken is dat één goed moment veelal afdoende blijkt te zijn om iemand als zijnde een vriend te benoemen. Persoonlijk ben ik daar niet zo vrijgevig mee. Integendeel. Mijn vrienden - overigens op één verminkte hand te tellen - en ik zijn allerminst uit hetzelfde hout gesneden, maar vertonen desondanks sterke overéénkomsten. We vullen elkaar aan en accepteren elkaar zoals we zijn. We eten elkaars brood, maar een ieder heeft zijn eigen bord. Vertrouwen, respect en houden van zijn onze persoonlijke driekleur, maar verschillen gelukkig wel regelmatig van mening. "Da's mooi, maar hoe zit het nu met die buur?" zal een ieder zich ietwat ongeduldig afvragen. Nou, dat zit gewoon zoals ik het zeg, dat je dus aan een buur beduidend meer kan hebben dan aan zo'n "vriend". Let wel, "kan" hebben. Hoeft niet dus. Merkwaardig genoeg zijn we in eerste instantie helemaal niet zo in onze buren geïnteresseerd en komen pas na verloop van tijd, alsmede per toeval, tot ontdekking dat ze van onschatbare waarde (kunnen) zijn. Het hebben van een goede verstandhouding draagt niet alleen bij een prettige woonomgeving, maar is zeker ook van essentieel belang met betrekking tot bijvoorbeeld het plaatsen van die gemeenschappelijke schutting, sociale controle bij afwezigheid, het verkrijgen van een bouw- dan wel kapvergunning en/of het bij de gemeente aanhandig maken van problemen in straat c.q. buurt. Ook hier geldt dat de één de ander aanvult en bovendien sta je samen nu eenmaal in vele opzichten een stuk sterker dan alleen. Driebergen - Rijsenburg heeft uitstekende buren en één hele gladde verre vriend. Bovendien denken ze hier over voldoende kennis en financiële te beschikken om als zelfstandige gemeente door het leven te kunnen blijven gaan. Tuurlijk, vandaar ook de vele peperdure onderzoekburo's die de afgelopen jaren met de nodige regelmaat zijn ingehuurd. Er hoeft maar een beslissing genomen te worden of onderzoeksburo "Ieder uurtje is een faktuurtje." kan weer aan de slag. En dat terwijl we in finacieel opzicht feitelijk maar een heel klein nageltje hebben om de kont te krabben. Tis mij derhalve dan ook een raadsel waar ze die 6,25 miljoen euro vandaan denken te halen, waarmee ze die gesplitse aansluiting op de A12 moeten gaan bekostigen. Maar dat terzijde, het gaat nu om die uitstekende buren en die ene hele gladde verre vriend. Alhoewel, die buren maken in zekere zin gebruik van het "recht van overpad" en zouden derhalve er wellicht best toebereid zijn om mee te denken hoe het werkelijke probleem m.b.t. de N225 op een kreatieve alsmede finacieel verantwoorde wijze opgelost kan worden. Maar nee, Driebergen - Rijsenburg ziet kennelijk meer in die gladde verre vriend en laat zich derhalve eenvoudig door het dominate Zeist imponeren. Die weliswaar ook bijna geen nagel meer heeft om de kont te krabben, maar kennelijk in het onnozele Driebergen - Rijsenburg een gunstig alternatief schijnt te hebben gevonden. "Wat stampen we lekker he." sprak de, op de rug van een olifant zittende muis toen ze een houten brug overstaken. Alhoewel de gemeente zich inmiddels heeft aangesloten bij buurtvereniging Heuvelrug Beraad - alwaar onze buren Doorn, Amerongen, Leersum en Doorn reeds in vertegenwoordigd waren - kan ik mij niet de indruk ontrekken dat een zelfstandig voortbestaan nog de absolute voorkeur geniet. Althans binnen bestuurlijke kringen, want de populatie alhier ziet een zelfstandige voortgang feitelijk niet meer zo zitten. Logisch natuurlijk, want Driebergen - Rijsenburg kan de broek maar moeite zelfstandig ophouden en dat beseffen ze zelf gelukkig ook wel, maar zoeken vervolgens steun bij die gladde verre vriend, terwijl die hele andere ambities c.q. belangen nastreeft dan de mogelijk te vormen Heuvelruggemeente met Maarn, Amerongen, Leersum en Doorn. Zeist pretendeert de hoofdgemeente van de Heuvelrug te zijn (even voor alle duidelijkheid, die loopt van Rhenen tot aan het Gooimeer bij Huizen en op zijn breedste punt van De Bilt tot Amersfoort) en heeft de absolute ambitie die positie in zo'n breed mogelijke vorm te verstevigen. Daarbij zijn zij zeer afhankelijk van ons station en onze op- en afritten. En hun - wellicht goedbedoelde - bemoeizucht inzake deze twee strategisch punten kent derhalve dan ook geen grenzen. Totdat ze krijgen wat ze hebben willen en is die "vriend" in geen velden of wegen meer te bekennen. De toekomst onzer gemeente ligt dan ook niet ten noorden, maar ten zuiden van het spoor. Onze buren hebben dezelfde ambitie's, belangen alsmede verlangen en lopen straks ook tegen dezelfde problemen aan. Problemen die je never nooit alleen, maar wel samen het hoofd kan bieden. Toegegeven, vijf gemeenten betekent vijf burgemeesters, maar bij een eventueel samengaan blijft er daar maar ééntje van over. Da's verrekte spijtig dan, maar zo gaat dat in het bedrijfsleven toch ook. Het gaat hier nu eenmaal om het dorpsbelang. Om op die voet verder te kunnen gaan, zoals we dat graag met z'n allen willen. Als de uit zijn as verrezen Parel van de Heuvelrug, een Lustwarande waar Moeder Natuur zich volledig te buiten gaat aan orgies op het hoogste niveau. Kortom, Driebergen - Rijsenburg maak me gek en gooi je haar los. En wat betreft de gevolgen van een eventueel samengaan c.q. vergaand samenwerkingsverband met die gladde verre vriend.... "Wat lach je nou toch steeds?" vroeg de olifant aan de op zijn rug zittende muis. "Nou, ik naai je nu al voor de vijfde keer en je hebt er nog steeds niets van gemerkt."