Maar niet alleen de zaal ging plat, ook zwart/wit kijkend Nederland viel voor de hartveroverende wijze waarop Jan zijn imitatie wereldkundig maakte.
Toegegeven, in die tijd was slechts een kleine 3000 huishoudens (gemiddeld twee per straat) in het luisterrijke bezit van een televisie, maar dient wel bij opgemerkt te worden dat daarentegen de halve straat voor de buis schoof.
Maar dat terzijde.
Jan werd een ster, die dagelijks vanuit het hele land post ontving en en zelfs zo bekend was dat de adressering "Jantje te Driebergen" probleemloos bij hem bezorgd werd.
Grappig genoeg interesseerde het hem geen moer.
Integendeel. Hij vond al die belangstelling maar nonsens en lag ook in zijn geheel niet wakker over enkele kritische recensies die daags na zijn optreden gepubliceerd werden. (Overigens dezelfde recensenten die niet veel later André van Duin volledig de grond inboorden en hem een zeer kortstondige carrière voorspelden.)

En dat het voor Jan slechts "een leuke bevlieging" betrof, blijkt wel uit het feit dat hij enkele maanden later de (imitatie)pijp aan Maarten gaf en zich spontaan alsmede vol overgave (en zeker niet onverdienstelijk) op de muziek stortte. Als bassist van The Junior Rockets stroopte hij (grossierend in eerste prijzen) zo'n beetje alle talentenjachten af, met als absoluut hoogtepunt het verwerven van een platencontract in het gedenkwaardige jaar 1962.
Hoe de uitgebrachte plaat - met op kant A: "Baby Twist" (zang John Russels) en op kant B: "Peppermint Twist" - het uiteindelijk gedaan heeft is ons nog niet geheel duidelijk, maar dat is ook helemaal niet belangrijk.
Integendeel. Een jongensdroom kunnen verwezelijken is altijd platina....toch?