Gods wegen zijn ondoorgrondelijk, edoch die van de voetballerij in overtreffende trap, en na een omzwerving van 16 jaar, vol emotie over wat was, had kunnen zijn, maar nimmer meer zou kunnen komen. Gebrouilleerd, verbitterd en gescheiden van tafel, veld en de geur van gemaaid gras, heelde tijd oud zeer alsmede dito wonden en zijn The Saturday Runaways van weleer wedergekeerd op het oude nest, herenigt met de baker van hun ontstaan.

De voetbalneuzen schoppen straks weer allemaal dezelfde richting uit.
v.v. Dalto (van niet lullen, maar poetsen) zal eervol worden opgenomen in de herinnering van schier bovenaardse daad- alsmede wilskracht en samen met de Combinatie Driebergen N.I.O. bijgezet worden in The Wall of Fame van 87 jaar lokale voetbalhistorie, om vervolgens als F(usie) C(lub) Driebergen nieuwe geschiedenis te gaan schrijven.

Na 72 jaar zal het blauw-wit uit lang vervlogen tijden weer fier staan te wapperen op de groen behaarde akkers waar de legendarische helden Faas Wilkes en Abe Lenstra bij gelegenheid ooit, eens, toen spontaan een balletje kwamen meetrappen en lokale helden geboren zijn.
Waar gestreden werd tegen dood en voor de gladiolen, en heren als Bakkenes, de ouwe Achterberg, Brouwer, Homoet, Bijsterveld, de Koning, Jacobsen, Nellesteijn, Mantel, van der Luur, Schriekenberg, Klomp en de Zoete die - niet meer bij leven, edoch bij geest - thans wederkerend samenscholen aan de bar van vergetelheid.

Voetbal is emotie, zeker als het naam en historie betreft. Verandering van speltype, trainers, bestuur, komende dan wel vertrekkende spelers, doen beduidend minder stof opwaaien dan het veranderen van een verenigingsnaam, omdat daarmee de identiteit, het ontstaan en bijbehorende historie gevoelsmatig op een doodspoor worden gezet, om vervolgens volledig in het niets te verdwijnen.
Driebergen en NIO hebben dit echter weten te voorkomen door er simpelweg "Combinatie" aan toe te voegen, waardoor de identiteit en historie van beide clubs gewaarborgd is gebleven, edoch met de komst van deze nieuwe FC behoort ook dit thans tot de voltooid verledentijd.

Heden geprojecteerd op het verleden, dan wel verleden geprojecteerd in het heden, de sloot vol oude koeien wordt samen met het verdronken kalf gedempt, zand erop, kunstgras erover. Nieuwe tijden, afbrokkelend verleden - niet gebeiteld, edoch gehakt - professionele amateurs, visionairs, oude ambities, nieuwe prestiges, skyboxen in plaats van langs de lijn. Het pad naar gister, gepoort door vooruitgang, weg van vaders, zonen en stoere meiden van weleer, vervaagd, overwoekerd, de combinatie op randje buitenspel in blessuretijd.

Dat Dalto - lees: de voormalig CDN zaterdagafdeling - weer terug is gekeerd naar waar het absoluut thuishoort lijkt mij niet meer dan logisch. Sterker, ze hadden never nooit mogen vertrekken, maar het toenmalig algemeen bestuur - alsmede hun adviseurs en zondag georiënteerde technische staf - liet ze gewoonweg geen andere keuze.

(Even in zeer korte vogelvlucht voor de niet ingewijden; De zaterdag (lees; het eerste) diende volgens het bestuur opgedoekt te worden, om de selectie (of een deel daarvan) vervolgens toe te voegen aan de zondag. Maar daar had de zaterdag helemaal geen trek in, want anders waren ze wel ooit, eens op de zondag en niet op de zaterdag gaan voetballen. Doch het bestuur - ingefluisterd door de nieuwe hiërarchie van wie betaalt, die bepaalt - wist van geen wijken, waarna de zaterdag de buitenspelval opentrok en als Dalto verder ging.)

Het was dan ook verbazingwekkend om tig jaren later te mogen vernemen dat CDN toch ook maar de zaterdag boven de zondag verkoos, doch werd het helemaal een broekafzakkertje toen trainer Ben Altemuh zich doodleuk tegen de pers liet ontvallen dat het bij CDN al enige jaren in de planning lag om die overstap te gaan maken.

Maar als je het rationeel bekijkt is CDN eigenlijk never nooit echt zijn zaterdag kwijtgeraakt. Integendeel, het speelde slechts iets verder op. Weliswaar in een ander shirtje en onder een andere naam, doch bij Dalto heerste dezelfde sfeer als toen het nog gewoon de zaterdag van CDN was. Net even iets gemoedelijker, losser en toegankelijker dan de zondag. Oftewel, binnen de gevormde combinatie van weleer, zat de zondag overduidelijk aan de Driebergen kant en stroomde in de zaterdag het N.I.O. bloed.

..........N.I.O...........
N.I.O. (Na Inspanning Ontspanning, opgericht in 1924) en v.v. Driebergen (opgericht in 1927) waren tot aan de fusie in 1939 twee totaal verschillende verenigingen, die feitelijk elkaars bloed dagelijks alsmede per liters wel konden drinken.
De grote verschillen tussen die twee lagen onmiskenbaar in de herkomst der leden, daar die van N.I.O. (voor de Driebergse opvatting van die tijd) uit de "mindere" buurten (Loolaan en Akker) afkomstig waren en die van v.v. Driebergen uit het ietwat "betere" milieu kwamen.
Waar of niet laten ik gemakshalve even in het midden, doch werd het wel zo door beiden ervaren, maar evenals nu brak nood alle wetten en werd er dus besloten om te gaan fuseren.
Tot 1967 voer het vlaggenschip slechts alleen op zondag uit, edoch kreeg de Combinatie er - in de vorm van een ( door de K.N.V.B. erkend) zaterdagteam - een soort van tweede schip bij, wat met wisselende successen de wateren der onderafdeling bevoer, maar wat met name door de zondag georiënteerde voetballiefhebbers slechts gezien werd als een pleziervaartuigje.
Niet dat de zaterdag daar ook maar een moment van wakker heeft gelegen - verre van dat zelfs, want zij waren onmiskenbaar het predicaat opleidingsschip meer dan waardig - maar het geeft een goed beeld van hoe de gevoelsmatige verhoudingen binnen de club verdeeld lagen.

De totstandkoming van FC Driebergen past wat dat aangaat dan ook volledig in de lijn der historie, maar heeft in mijn optiek echter niets van doen met de hang naar eerherstel van vergane glorie, dan wel het intens verlangen om herenigt te worden met de gebrouilleerde broeders van de werkelijke zaterdag. Integendeel.
CDN koestert ambitieuze plannen en heeft daar gemeentelijke steun bij nodig.
Nu wil de gemeente daar best aan mee gaan werken, maar is wel van mening dat het beschikbare budget ten goede moet komen aan de voetbalaccommodatie van Sportpark De Woerd en niet alleen aan CDN.
Nieuwe kantine, prima, maar dan wel delen met Dalto.
Nieuwe kleedkamers, geen probleem, maar dan wel delen met Dalto.
Herinrichting trainingsveld, absoluut mogelijk, maar wel delen met Dalto.

Dat was weliswaar een behoorlijk streep door de rekening, maar dan toch gingen beide clubs rond de tafel zitten.
Echter zonder noemenswaardige resultaten.
Hekelpunt was onmiskenbaar de plek waar de nieuwe kantine/kleedkamers zouden moeten komen te staan.
Dalto ging voor een plek die ten opzichten van ieders hoofdveld precies in het midden lag, terwijl CDN de voorkeur gaf aan de locatie achter de huidige tribune, waardoor het visueel alsmede gevoelsmatig meer tot CDN dan tot Dalto zou gaan behoren.
Werd en gebed zonder end, maar CDN wilde koste wat het kost zijn plannen gerealiseerd zien worden en ja….if you can't beat them….than join them…..en zie…FC Driebergen is een feit. En eerlijk is eerlijk, maar ook voor DALTO kwam dat eigenlijk allebehalve beroerd uit.
De All Stars van weleer waren inmiddels - in zowel sportief als financieel opzicht - van rijzende tot vallende ster gemetamorfoseerd en het had er alle schijn van dat ze gedoemd waren om op termijn te gaan dwalen door de spelonken van het amateurvoetbal.

Kortom, een uniek gelijkspel met niet alleen twee morele winnaars - die daar ook nog eens de volle winst mee weten te pakken - maar toch ook met een groot verliezer, want nergens binnen de vereniging valt ook maar iets te bespeuren van de roemruchte historie in het algemeen en diens grondleggers in het bijzonder. Integendeel.
De trofeeën van grote dan wel kleine successen alsmede de foto's van weleer zijn in een vlaag van absolute verstandsverbijstering spontaan alsmede vol overgave van de muur gerukt en volledig aan ieders zicht ontnomen, terwijl de aan den vereniging verbonden namen van inspiratievolle persoonlijkheden kennelijk hun houdbaarheidsdatum hebben overschreden en derhalve maar uit de spreekwoordelijke schappen zijn gehaald.

Het eerste van CDN, vlak na de oorlog....

De naar dokter Bijsterveld en Siem Schriekenberg vernoemde toernooien zijn daar een meer dan schoonvoorbeeld van.
Gone with the wind, opgeofferd aan de meest schuivende, want historie mag dan onbetaalbaar zijn, maar doe er een meier bij en we lullen nergens meer over. Dokter Bijsterveld…????.....nooit van gehoord. Siem wie…????
De kracht van iedere amateurvereniging schuilt onmiskenbaar in de schaduwen der doeners en denkers van langs de lijn, wiens clubliefde niets meer dan wel minder is dan een vanzelfsprekendheid en daarmee de bepalende factor zijn voor sfeer alsmede historie.
Maakt niet uit wat ze doen, hebben gedaan, van lege flesjes zoeken, lijnentrekken, bardiensten draaien of clubblaadje maken t/m begeleiding, fluiten dan wel vlaggen, materialenbeheer, klaverjasavond organiseren en/of als algemeen wakend oog te fungeren.
Praktijk met een eigen theorie types, die je om een boodschap kan sturen zonder het op te moeten schrijven en gelegenheid onbenut lieten om een wedstrijd, organisatie, dan wel overige bestuurlijke beslissingen, moeiteloos van een haarscherpe analyse te voorzien.
Werd ze weliswaar niet altijd in dank afgenomen, maar een bestuur cq vereniging kan simpelweg niet zonder hen functioneren, terwijl andersom de trein gewoon doordendert.
Zij vormen nu eenmaal het kloppend hart van iedere club en dragen niet alleen bij aan het bestaansrecht, edoch zijn ook de schrijvers van die waardvolle clubhistorie, die - naar mate de jaren verstrijken - alleen maar mooier schijnt te worden.
Dit soort lieden zijn dan ook onbetaalbaar, sterker nog…ze nemen zelf het spreekwoordelijke geld mee.

v.l.n.r. achterste rij: Gerda de Koning, Frits Budding, Henk van Dijk, Sonja Hoogedijk, Jan Radstok, Henny Engelenburg, Henk Donselaar,
Hennie GHennie Gijssen, Leen Klomp en een onbekende meneer met een bril op. Tweede rij: Teus Bos, Jan Snellenberg, de ietwat doorgezakte Henk Seegers, de gebrilde baard Saltzherr, Jan van de Kamp, Herman Hoogendijk, Jan Pouw, Hans Klinge, Dries Bies, Joop Klein en Siem Schriekenberg. Derde rij (zittend): Cees Achterberg, Martin Ritmeyer, Cees van de Burgt, Koos Geerding,Hans van Olderen, Hennie "Bokkie" Knoop, Arie Kers en Alexander Heimel. De voorste drie: Wim de Koning, Fred Knoop en Ruud van Reenen.

Een heel nest Budding's en v.d. Burgt's die (evenals Hennie Dissel, Arie en Hennie Knoop, Henk Segers, Dirk en André van Keulen, Rinus Doornkamp, Henk Donselaar, Teus Bos, de Ritmeyer's en Sturkenbomen, om er maar eens een paar te noemen) vergeten en vergruist zijn weggemoffeld op stoffige zolders, dan wel vergeeld en vervaagd verborgen liggen in vochtige kelders tussen overjarige blikken verf en stapels oud papier.
Donkervoort, Migo, van Doorn, Nesselaar, van Breenen en van Rhenen, Terbruggen, van Kooten, Sondervan, Bies, Kers, van Olderen, Apeldoorn, van Soestbergen, Snellenberg, van Grondelle, Tewes , Beesd en een bak vol de Koning, allen geplakt in het vergeten album van langer dan lang geleden, alwaar het ooit, eens, toen begon. Wat rest is het niets van niet meer weten, verdrongen door tijd en een zeer selectief geheugen.