Het bestuur uit de jaren zeventig De absolute glorie tijden van de Combinatie Driebergen N.I.O. liggen in zowel bestuurlijk alsmede sportief opzicht onmiskenbaar in de zestiger en zeventiger jaren, waarvan het spreekwoordelijke beginsignaal in 1962 werd gegeven door de gedwongen verhuizing van de Eikenlaan (één veld) naar Sportpark De Woerd (vier velden). Men timmerde stevig aan de weg - er waren zelfs plannen om een honkbal afdeling op te richten - met tot gevolg een explosieve stijging van het ledental, de oprichting van een zaterdagafdeling, de bouw (geheel door eigen leden) van het huidige clubhuis en de overdekte tribune, waarna in de jaren zeventig die inmiddels legendarische sportieve gouden eeuw aanbrak. Promotie naar de tweede en vervolgens eerste klasse, de kampioen/degradatiewedstrijd thuis tegen Elinkwijk (5000 toeschouwers alsmede een live verslaggeving van Jaap Bax voor NOS Langs de Lijn) alsmede een meer dan serieuze belangstelling van de BVO's Wageningen en Eindhoven voor de heren Aart van de Burgt en Ben Tewes. Flashback van een gevleugelde herinnering van achter het doel alwaar ik - gekluisterd aan een transistorradio - nauwlettend de verrichtingen van onze lokale beroemdheden volgde, toen good old Jaap (onder luid gejuich) het overige deel onzer monarchie begon te informeren over de ontknoping in de eerste klasse zondag KNVB, maar direct bij aanvang overstemt werd door de doordringende mededeling; ".......JACOBSEN...!!!!.....JE BENT EEN KLOOTZAK...!!!!..." Gevolgd door een evenzo doordringend..........DRRRRRIEBERRRGHEN !!!!!........ Ik kon mijn oren niet geloven. Het kippenvel stond mij drie lagen dik in de nek en een niet nader te omschrijven sensationeel gevoel maakte zich spontaan meester over mij. Ik was op de radio. weliswaar alleen bij naam, maar dan toch........ Groningen, Winterswijk, Ter AA, Delft, Terneuzen, Arnhem, Gulpen, Oss. Ter land, ter zee of in de lucht, je kon het zo gek niet bedenken of de naam Jacobsen was wel ergens in den landen (en wellicht middels de Wereldomroep ver daar buiten) een huiskamer ingeslingerd. "En...??" vroeg de aspirant radiopiraat Wim Swaen, die ternauwernood aan Jaap's dodelijke blikken had weten te ontkomen, "Klonk het nog een beetje?" Heel de Woerd knalde op dat luisterrijke moment uit zijn voegen. Jacobsen en Driebergen, onomstotelijk met elkaar verbonden, hadden wereldfaam gemaakt en stonden voor een kortstondig moment, met de hevigheid van negen op de schaal van Rigter, op ieders trommelvliezen na te trillen…..en dan vraagt hij of het nog een beetje geklonken had. Kampioensfeesten, de flipperkast, toepen, intocht der gladiatoren, supportersbussen, heer Beesd op zijn fiets naar de wedstrijd in Uithoorn, de geur van schraal bier, onze stadionspeaker, het artiestenelftal, Harry Touw, de spelregelquiz, broodje kroket, pennen verkopen voor de vereniging, biljarttafel, AS Monaco, het naaldhak incident, de cdn-er,de vierde, derde, tweede alsmede eerste klasse (...en weer terug...en weer terug...en weer terug.) Het ging zoals het kwam, evenals het roemruchte vierde van de zaterdag, wat furore maakte onder de naam Het Bokkenelftal , de duizenden toeschouwers van weleer, de volle prijzenkasten aan de wand en de jaarlijkse (om-en-om) uitwisseling met de jeugd van het Duitse BSV Heeren (aus Heeren - Werve) die daar anno 2011 nog steeds melding van maken op hun website. Dem Aufstieg in die 1. Kreisklasse 1962/63 folgte in der nächsten Serie der erneute Aufstieg in die Bezirksklasse, jetzt übrigens wieder in Grün-Weiß. Dies wurde möglich durch das Engagement vieler neuer Spieler wie Kracht, Wolf, Kindler, Mende oder Wim Donkervoort, den es nach einem Besuchsaufenthalt des CDN Driebergen nach Heeren-Werve zog. Damals wurden also die Grundlagen der Kontakte nach Driebergen gelegt, die von der Jugendabteilung bis in die 80er Jahre gepflegt wurden. Sport verbroederd, macht frei en kan je onvergetelijke weekeinden bezorgen, waarbij het spel glansrijk over de knikkers domineerden en er buiten het veld met elkaar opgetrokken werd. Toegegeven, kan mij er weliswaar nog bar weinig van herinneren, maar ook wij hebben Duitse gasten te slapen gehad. Doch het enige wat mij nog helder voor geest staat is dat ik met de laatste der drie in een bus vol landsleute naar de kermis in Houten ben geweest. Het zal ergens in de lente van de jaren zeventig hebben plaatsgevonden. De jaren waar dagelijks op de geasfalteerde deken en aangelegd gemeentelijk groen over het voormalig voetbalveld aan de Eikenlaan het straatvoetbal als nergens anders binnen onze gemeente tot op het scherpst van de snede bedreven werd en de nog zichtbare fundamenten van vergane voetbalglorie - omsloten door het hoge gras en braamstruiken - definitief aan het zicht ontrokken werden door wat thans Prins Clausplantsoen is genaamd. Een lente, die gevolgd werd door een zomer, herfst en winter, waarin je nog kon kiezen uit acht lagere scholen, drie MAVO's, één voetbalvereniging en je zomers op het grote veld van het Doornse Woestduin bivakkeerden. Toen de huidige Appie Heijn nog Het Wapen van Driebergen was, HSL geenszins tot het maatschappelijke vocabulaire behoorden en traditie een traditie was. Toen er in De Poort niet gerouwd maar getrouwd werd, het R.K. Paulushuis op gezette tijden als Club Smile door het leven ging, het Karrenwiel ieder weekend over de Akkerweg ratelde en onze Gevallen Parel wereldfaam maakte met haar legendarische Spaanse, Franse, Duitse, Italiaanse, Engelse en Oostenrijkse feestweken. Toen er gejokerd werd om centen, Rooie Rijk over de gene zijde der ouwe Akker zwierf, Denneburg het decor vormde voor de zoveelste slechte verfilming van het Koninkrijk der Nederlanden in oorlogstijden en de zaalvoetballers van Willem Galiart niet eens door het 24ste pantsercommando gestuit konden worden. Wellicht dat men zich thans zal afvragen wat Willem Galiart en diens zaalvoetballend legioen met dit pseudo historisch overzicht van doen hebben, maar daar kan ik kort alsmede uitermate krachtig op antwoorden met een overduidelijk: ….ALLES… alhoewel Willem feitelijk bezien op geen enkele wijze verbonden was aan de v.v. CDN. Integendeel zelfs. v.l.n.r. staand : Hennie Knoop, Ron Pietersen, Wim Swaen, Ton de Haan, Arie Knoop, Hennie Dissel. zittend : Gerard Donkervoort, Fred Knoop, Herman Kas, Ton Arendonk, Cor van Ee, Wim Galiart. Zijn enige indirecte connectie was dat hij getrouwd was met Miep de Koning (inderdaad….dochter van…) en op De Sluis (waar thans de ingang van de C1000 zit) een cafetaria annex bar bestierden, alwaar menig CDN-er zo'n beetje zijn eigen barkruk bezat. Hoe het uiteindelijk allemaal precies tot stand is gekomen weet ik niet, maar ergens middenjaren zeventig zijn hier The Galiart Boys geboren (die enkele jaren later eerst als Alvino Boys en daarna als F.C. Vught-Boys verder zijn gegaan) aan wiens zaalvoetballend vermogen schier bovenaardse krachten toegedicht konden worden. Nagenoeg onverslaanbaar, edoch vooral alsmede absoluut op zeker een invulling van een door CDN vergeten aanvulling en het derhalve ook niemand zal doen verbazen dat deze club uit enkel en alleen CDN-ers bestond. Tikkie links, tikkie rechts, technisch ballen en snoeihard knallen met absoluut ongekende hoogtepunten, die uiteindelijk overschaduwd zijn door het plotseling overlijden van Ton de Haan. Gestorven in het harnas, tijdens de beoefening van zijn geliefde sport. v.l.n.r. staand : Frans Nap, Dick Veenendaal, Job van Ginkel, Cees van Woudenberg, Ben Budding, Arie Knoop. zittend : Kees Gramser , Hans van Olderen, Wim van Denderen, Klaas Hoekstra.