De organisatie Centraal Bouwen en Wonen Heuvelrug (CBWH) wenst in ons wonderschone Driebergen - Rijsenburg een nieuwbouwproject te doen realiseren, welk een kloon dient te gaan worden van De Kersentuin in het Utrechtse Leidsche Rijn. Deze Kersentuin richt zich niet alleen op ecologie en duurzaamheid, maar met name op het gemeenschappelijk wonen, met als kloppend hart een zogezegd projecthuis, waar een kantoor, een wasmachineruimte, een klusruimte alsmede een serveruimte en een centrale ontmoetingsplaats in onder zijn gebracht. Het is een complex - aldus Jan de Beer van de Stichtse Courant - waarin allerlei gezamenlijke activiteiten plaats moeten gaan vinden, zoals vergaderingen, cursussen, feesten, filmvertoningen en een vrijdagavondborrel. Het moet - zo staat er geschreven - er allemaal toe bij bijdragen dat er een rijk sociaal leven ontstaat. Het voorziet - aldus het CBWH - in de behoefte van mensen om elkaar te ontmoeten. En naast de mogelijkheid elkaar te helpen met bijvoorbeeld het even passen op elkaars kinderen of een klusje te doen, is het fijn om op een plek te wonen waar je je opgenomen kunt voelen in een gemeenschap. Dat De Kersentuin een meer dan geslaagd project kan worden genoemd komt simpelweg door het feit dat deze aan een behoefte voldoet die er in dergelijke grote stadswijken als bijvoorbeeld Leidsche Rijn is ontstaan. Bezoek enkele grote stadswijken der vier grootste steden onzer monarchie en het zal niemand ontgaan dat er over het algemeen een sfeer van ongebluste kalk hangt. Het is er over het algemeen sociaal alsmede maatschappelijk arm en draagt daardoor weinig bij aan de sociale saamhorigheid die men vanuit de oude stadswijken wel kent. Het oude wijk C, Ondiep en Rivierenwijk in Utrecht, het Soesterkwartier te Amersfoort, het Arnhemse Spijkerkwartier alsmede Crooswijk, Katendrecht te Rotterdam en de Amsterdamse Jordaan zijn daar sprekende voorbeelden van. Wijken met een eigen identiteit, die op vele gebieden dorps aandeden, maar zich vooral door de sociale saamhorigheid sterk onderscheidde ten opzichten van overige stadsdelen. Betrokkenheid stond hoog in het vaandel, daar men simpelweg op elkaar aangewezen was, maar door de instroom van nieuwe generaties en een individualiserende maatschappij verdwenen deze gestaag en deed de sociale verpaupering zijn intreden. Voor stadswijken zoals Leidsche Rijn heeft men derhalve een concept bedacht om op een ietwat kunstmatige alsmede gestuurde wijze de leefbaarheid in de breedst mogelijke zin des woords terug te brengen in dergelijke grootschalige nieuwbouwprojecten. Leidsche Rijn zal vele malen groter worden dan dat Driebergen - Rijsenburg vandaag de dag is en grote waarschijnlijkheid ook ooit zal blijven. Begin vorig bedroeg het aantal inwoners reeds 14.000 en rond 2015 zullen dat er ongeveer zes keer zoveel zijn (ruim 80.000 !!!) terwijl ons dorp toch altijd wel ergens net onder de 20.000 zal blijven hangen. Dat ook Driebergen - Rijsenburg niet verschoond is gebleven van invloeden voortkomend uit een veranderende maatschappij valt als vanzelfsprekend niet te ontkennen, maar dan toch bespeur ik op geen enkele wijze een verarming in ons sociale leven, die de komst van een "Driebergse Kersentuin" noodzakelijk maakt. Integendeel zelfs. Het even passen op elkaars kinderen, de helpende hand uitsteken bij een klusje, het alom bekende buurtpraatje, dan wel effe een bakkie doen of simpelweg iemand in het voorbij gaan groeten komen in ons dorp zeer zeker tot uitdrukking. Het voltrekt zich niet alleen dagelijks binnen mijn vrienden- en kennissenkring, maar ook bij scholen, in en om supermarkten, op de Traay, het station, om de hoek en bij u in de straat. Om maar eens een paar voorbeelden te noemen. Driebergen - Rijsenburg is feitelijk het projecthuis zoals men het kloppend hart van De Kersentuin genoemd heeft en met het doen realiseren van een dergelijk nieuwbouwproject creëert men een gemeenschap binnen een gemeenschap. En dat doet in mijn optiek juist afbreuk aan de woonkwaliteit van ons dorp, die weliswaar voor verbetering vatbaar is, maar absoluut niet gebaat is bij een zichzelf bedruipende woonkern met ten doel om op een plek te kunnen wonen waar je je opgenomen kunt voelen in een gemeenschap, want in praktijk stel je je namelijk buiten de huidige gemeenschap. Met name dat "het voorziet in de behoefte van mensen elkaar te ontmoeten" doet stellig de indruk wekken dat er binnen onze gemeenschap geen - tot te weinig - mogelijkheden zijn om die behoefte te kunnen doen vervullen. Ik betwijfel dan ook ten zeerste of die uiting van behoefte wel van autochtonen bewoners is, want wie zich maar een beetje in het wel en wee van onze Gevallen Parel verdiept, zal toch snel tot ontdekking komen dat er tal van locaties zijn om anderen te kunnen ontmoeten en dat daar ook absoluut op zeker gebruik van wordt gemaakt en dat het met de sociale omgang hier lang niet zo bedroevend is gesteld om zoiets als "De Driebergse Kersentuin" te doen bewerkstelligen. Voor wie wil toe bijdragen aan een rijk sociaal leven adviseer ik om de buren eens op de koffie te vragen, een pilsje te pakken in de kroeg (waarvan we er overigens best nog wel een paar van kunnen gebruiken) dan wel enige betrokkenheid te tonen bij dorpsactiviteiten als bijvoorbeeld speelweek, oranjemarkt en/of avondvierdaagse. U zult versteld staan van alle contacten die je opdoet en ervaren hoe fijn het is om op een plek te wonen waar je je hebt laten opnemen in een gemeenschap die we gewoon…...ons dorp noemen.